Rolą agencji ratingowej jest przypisanie dłużnikom oceny. Oceny te opierają się na zdolności dłużnika do spłaty długu i prawdopodobieństwie niewykonania zobowiązania. Oceny te są istotne dla kredytobiorców, ponieważ mogą one zdecydować o przyznaniu lub nie pożyczki.
Prezentowany tekst jest efektem naszych działań w partnerstwie z projektporazka.pl
Model Issuer-pays
Modele Issuer-pays stają się coraz bardziej powszechne w sektorze finansowym i stają się standardem dla agencji ratingowych. Model ten pozwala im dostarczać inwestorom wysokiej jakości, obiektywne informacje, przy jednoczesnym utrzymaniu kosztów na minimalnym poziomie. Ponadto modele typu “emitent płaci” mają kilka zalet. Na przykład pozwalają inwestorom porównywać ratingi, co pomaga im ocenić wiarygodność kredytową firmy.
Modele płatne przez emitenta mają swoje wady, ale nie są jedynym sposobem oceniania spółek. SEBI rozważa obecnie nowy model, który zastąpiłby model issuer-pays, zwany modelem investor-pays. W ramach tego modelu emitent składałby projekt prospektu emisyjnego na giełdzie, a agencja ratingowa sporządzałaby rating na podstawie prospektu. Inwestorzy płaciliby za możliwość obejrzenia ratingów na platformie giełdowej, co wyeliminowałoby stronniczość emitentów i uczyniłoby ratingi kredytowe bardziej przejrzystymi.
Choć model ten pozwala emitentom na wybór agencji ratingowych, z których korzystają, nie jest pozbawiony kontrowersji. Krytycy wskazują na konflikt interesów w tym modelu. Niedawno Reserve Bank of India zaproponował utworzenie zbiorczego funduszu do opłacania agencji ratingowych, ale rząd wstrzymał ten plan.
Inną opcją jest zastąpienie modelu “emitent płaci” modelem “rząd płaci”. W tym scenariuszu rząd, lub organ regulacyjny, wybiera agencję ratingową i płaci za analizę. Model ten mógłby pomóc uniknąć kwestii stronniczości i pokusy nadużycia, ale mógłby również sprawić, że proces oceniania firm byłby mniej rygorystyczny.
Model “emitent płaci” stwarza również ryzyko konfliktu interesów, które bada SEC. Model ten stwarza bodźce dla agencji ratingowych do dostosowania się do swoich klientów, a więc dzielenia się tylko tymi informacjami, które są dla nich korzystne. Jednakże model ten promuje również więź ekonomiczną między emitentem a agencją i powinien zwiększyć przepływ informacji istotnych dla wartości.
W latach 70. agencje ratingowe przyjęły model “emitent płaci”. Model ten pozwala agencjom ratingowym zarabiać więcej pieniędzy od inwestorów. Stwarza on jednak również konflikt interesów wśród emitentów. Ponieważ emitenci płacą za ratingi kredytowe, tracą oni dochody z powodu zjawiska “free riding”.
Model agencji ratingowych, w którym emitent płaci, jest również ryzykowny, ponieważ emitenci mają tendencję do pozostawania przy agencjach ratingowych, które przyznają im uczciwe oceny. Oznacza to, że emitenci mogą angażować się w “rating-shopping” w celu uzyskania niższych stawek lub cen. Może to prowadzić do konfliktu interesów, a w konsekwencji do niższych ocen.
Regulacje wymagające od agencji ratingowych rozwiązania problemu konfliktów interesów
Reformy regulacyjne w USA i UE mają na celu skorygowanie problemu konfliktów interesów w branży ratingowej. Jednak ostre lekarstwa mogą mieć negatywny wpływ na branżę. Historycznie, dominujący model biznesowy “emitent-płatnik” przyczyniał się do powstawania konfliktów interesów. Ponadto model ten zapewniał emitentom znaczną przewagę informacyjną, zwiększając ich rentowność. Podczas gdy prawo amerykańskie skupia się na modelu biznesowym “emitent-płatnik”, prawo UE przyjmuje bardziej zrównoważone podejście do konfliktów interesów i innych kwestii.
Przepisy, które wymagają od agencji ratingowych zajęcia się konfliktami, muszą również wymagać od agencji ujawnienia dodatkowych informacji na temat potencjalnych konfliktów interesów. Ujawnienia te powinny obejmować liczbę innych produktów ocenianych przez daną agencję dla konkretnego organizatora, rozdzielenie działalności konsultingowej i ratingowej oraz opłaty pobierane za ratingi w danym zakresie. Ponadto, agencje ratingowe powinny być zobowiązane do stosowania standardowych statystyk pomiaru wyników w celu zapewnienia ich niezależności od konfliktu interesów.
Administracja Obamy przesłała do Kongresu propozycję przepisów mających na celu zaostrzenie nadzoru i ograniczenie konfliktów interesów w branży ratingowej. Reformy te zwiększyłyby przejrzystość i odpowiedzialność oraz wzmocniłyby autorytet Komisji Papierów Wartościowych i Giełd. Reformy te pomogłyby chronić inwestorów i poprawić jakość ratingów kredytowych. Sprzyjałyby one również konkurencji między agencjami ratingowymi.
Korzyści z zatrudniania agencji ratingowej
Agencje ratingowe pomagają poprawić efektywność rynku kredytowego poprzez zwiększenie poziomu przejrzystości i zmniejszenie luki w wiedzy pomiędzy kredytodawcą a kredytobiorcą. W procesie wydawania kredytów pomagają one kredytodawcom określić właściwą stopę procentową, którą należy obciążyć kredytobiorców na podstawie oceny kredytowej. Agencje ratingowe są niezależne od firm emitentów i nie mają z nimi żadnych relacji biznesowych.
Główne agencje ratingowe to Fitch Group, Standard and Poor’s oraz Moody’s Investor Services. Firmy te mają biura w Stanach Zjednoczonych i wielu innych krajach, a łącznie kontrolują około 15% rynku. Dostarczają one ratingi kredytowe zarówno dla kredytobiorców krajowych, jak i międzynarodowych. Linią demarkacyjną dla ratingów kredytowych przedsiębiorstw jest klasa inwestycyjna, przy czym ocena poniżej klasy inwestycyjnej oznacza większe ryzyko, ale czasami nagradza inwestorów wyższą rentownością obligacji.
Agencje ratingowe są istotnymi elementami rynków kapitałowych. Oprócz zapewnienia płynności, pomagają inwestorom i emitentom ocenić ryzyko kredytowe nowych i istniejących inwestycji. Pomagają również w tworzeniu zdrowego rynku wtórnego dla dłużnych papierów wartościowych. Oznacza to, że kredytodawcy mogą podejmować świadome decyzje dotyczące swoich inwestycji i papierów dłużnych.
Chociaż agencje ratingowe nie mogą zagwarantować dokładności, upraszczają proces udzielania kredytów. Istotne jest jednak, aby banki utrzymywały własne procesy wewnętrzne i przeprowadzały badania due diligence. To uprości proces kredytowy dla wszystkich stron. W międzyczasie regulator instrukcji finansowych i banki muszą poprawić swoje otoczenie biznesowe dla agencji ratingowych.
Pracowników agencji ratingowej obowiązują ścisłe wytyczne i procedury. Nie mogą być zaangażowani w insider trading i muszą ujawniać wszelkie konflikty interesów. Ponadto muszą zgłaszać wszelkie zmiany w informacji o portfelu do Standard & Poor’s w ciągu pięciu dni roboczych. Pozwoli to na ochronę poufności informacji o firmie.
Kolejną korzyścią z zatrudniania agencji ratingowej jest to, że mają one dostęp do wysokiej jakości informacji analitycznych. Standard & Poor’s ratingi są wspierane przez znaczącą infrastrukturę korporacyjną. Mają dedykowany zarząd składający się z urzędników ds. kryteriów i liderów starszych praktyk, który spotyka się regularnie w celu przeglądu praktyk. Posiada również dyrektora ds. jakości, który jest odpowiedzialny za jakość dostarczanych informacji.
Podobne tematy