Dziewięć odległych terytoriów krajów członkowskich strefy euro również należy do strefy euro
Oprócz krajów członkowskich strefy euro, do Unii Europejskiej należy również dziewięć krajów lub terytoriów, które są geograficznie oddalone od kontynentu. Są to Gujana Francuska, Gwadelupa, Martynika, Majotta, Wyspa Reunion, Saint-Martin i Azory. Są to wyspy i archipelagi położone w zachodniej części Oceanu Atlantyckiego, w basenie Morza Karaibskiego oraz w puszczy amazońskiej. Razem te kraje i terytoria zamieszkuje około 4,8 mln osób.
Unia Gospodarcza i Walutowa Unia Europejska składa się z państw członkowskich, które zdecydowały się przyjąć euro jako wspólną walutę. Niektóre z tych krajów zastąpiły już swoje waluty narodowe przez euro, ale zdecydowana większość tego nie zrobiła. Od wprowadzenia euro w 1999 roku strefa euro powiększyła się o 19 krajów i terytoriów. Słowenia i Cypr przystąpiły odpowiednio w 2001 i 2004 roku, a Estonia, Łotwa i Litwa w 2011 roku.
Oprócz krajów członkowskich strefy euro, częścią jednolitego rynku jest również dziewięć odległych terytoriów krajów członkowskich. Regiony te są znacznie oddalone geograficznie od głównych państw członkowskich, ale mają prawo do odstępstw od niektórych polityk UE. Ogólnie rzecz biorąc, podlegają one jednak jurysdykcji państwa członkowskiego, w którym się znajdują.
EBC jest głównym organem odpowiedzialnym za politykę monetarną w strefie euro. W skład zarządu wchodzą szefowie narodowych banków centralnych krajów członkowskich. Głównym zadaniem banku centralnego jest utrzymanie inflacji pod kontrolą. Strefa euro nie ma jednak wspólnej polityki fiskalnej ani reprezentacji. Wszystkie kraje członkowskie strefy euro należą do Europejskiego Systemu Banków Centralnych. Polityczny organ decyzyjny strefy euro nazywa się Eurogrupą. Składa się ona z ministrów finansów państw członkowskich, a także przywódców narodowych.
Chorwacja była ostatnim krajem, który przystąpił do strefy euro w 2013 roku
Decyzja o przystąpieniu do strefy euro wywołała wiele dyskusji wśród wielu osób, nie tylko wśród Chorwatów. Z prawie jedną trzecią populacji bezrobotnych i ratingiem długu krajowego na poziomie śmieciowym, perspektywa przystąpienia do strefy euro jest niepewna. Ponadto niektórzy przywódcy UE obawiają się problemu korupcji i przestępczości zorganizowanej w tym kraju. Pomimo problemów gospodarczych kraju, nie ma żadnych bezpośrednich planów przystąpienia Chorwacji do wspólnej waluty lub strefy swobodnego przemieszczania się Schengen.
Przystąpienie do strefy euro ma ogromne implikacje strategiczne dla UE. Jednym z największych pytań, jakie pojawią się w najbliższej przyszłości, jest to, co stanie się z polityką rozszerzenia UE. Prawdopodobnie dojdzie do jej zastoju na kilka lat. Będzie to zła wiadomość dla wschodnich sąsiadów Europy i Bałkanów Zachodnich. Zostanie członkiem UE to nie tylko korzyści ekonomiczne, które przynosi, ale także związanie swojego kraju z ugruntowanym systemem wartości.
Chorwacja jako ostatni kraj byłej Jugosławii przystąpiła do strefy euro w 2013 roku. Decyzja ta nie była podjęta lekko. Po latach konfliktu kraj ten ruszył w kierunku integracji europejskiej. Teraz idzie w ślady Słowenii i Węgier. Być może czeka go długa droga, ale jego ostatni sukces jest ważnym krokiem w działaniach integracyjnych Europy.
Niektórzy Chorwaci mogą mieć zastrzeżenia co do wejścia Chorwacji. Inne nowe kraje, takie jak Rumunia i Bułgaria, przystąpiły do UE w 2004 roku, ale nie wprowadziły zbyt wielu reform. Nie rozwiązały jeszcze problemu korupcji i przestępczości zorganizowanej. Ma to wpływ na bezpieczeństwo Europy.
Inne kraje są w trakcie włączania prawodawstwa unijnego do prawa krajowego
Unia Europejska (UE) jest unią polityczną o populacji około pół miliarda ludzi i gospodarce mniej więcej wielkości Stanów Zjednoczonych. Do jej 27 państw członkowskich należą: Wielka Brytania, Belgia, Francja, Niemcy, Włochy, Luksemburg, Holandia, Portugalia, Hiszpania i Grecja. Istnieje również szereg krajów kandydujących, w tym była francuska kolonia Grenlandia oraz Bośnia i Hercegowina.
Zakres, w jakim przepisy UE są włączane do prawa krajowego, zależy od szczególnego charakteru przepisów UE i zakresu, w jakim państwa członkowskie mają swobodę w ich wdrażaniu. Na przykład środki antyterrorystyczne są dodawane do krajowych przepisów karnych, pozostawiając państwom członkowskim znaczną swobodę w zakresie polityki. Z drugiej strony, europejski nakaz aresztowania (ENA) ma duży wpływ na państwa członkowskie pomimo braku swobody decyzyjnej na poziomie krajowym.
Komisja Europejska (KE) jest głównym organem wykonawczym UE. Tworzy prawa, wdraża decyzje i reprezentuje UE za granicą. W Komisji Europejskiej jest 28 “ministrów” reprezentujących każdy kraj członkowski. Każdy z tych ministrów jest mianowany przez Radę Europejską i zatwierdzany przez Parlament Europejski. Obecny przewodniczący UE, były premier Belgii Charles Michel, jest członkiem Komisji Europejskiej.
Unia Europejska ma jeszcze kilka innych instytucji. Większość z tych organów wykonuje zadania administracyjne, prowadzi badania i wydaje zalecenia. Ponadto niektóre z tych krajów są członkami strefy Schengen, która eliminuje większość kontroli granicznych i wzmacnia współpracę w zakresie egzekwowania prawa. Przez strefę Schengen można podróżować bez paszportu i wizy.
Wpływ prawa UE na prawo krajowe od dawna jest gorącym tematem w programie politycznym niektórych państw członkowskich. Proces włączania prawodawstwa UE do prawa krajowego wywołał zarówno zwolenników, jak i przeciwników członkostwa w UE.
Koszty przystąpienia do strefy euro
Aby kraj mógł wejść do strefy euro, musi spędzić dwa lata w mechanizmie kursowym, czyli ERM. ERM sprawdza kondycję gospodarczą krajów kandydujących, zanim będą one mogły przystąpić do strefy euro. Jednak niektóre z nich nie są jeszcze gotowe do przystąpienia do strefy euro, jak Dania, która miała specjalną klauzulę opt-out w Traktacie z Maastricht.
Gdyby doszło do przystąpienia do strefy euro, nowemu krajowi członkowskiemu trudno byłoby nadrobić zaległości, ponieważ jego względny poziom gospodarczy i cenowy będzie niższy. Będzie też musiał osiągnąć wysokie tempo wzrostu gospodarczego, aby nadrobić zaległości. Ponadto będzie miał niski udział w zharmonizowanym indeksie cen konsumpcyjnych. To postawi je w niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej, a polityka niskiej inflacji prowadzona przez EBC może być zagrożona.
UE zgodziła się w grudniu na plan stymulacyjny o wartości 200 mld euro, mający na celu pobudzenie europejskiego wzrostu po globalnym kryzysie finansowym. Wepchnęła też Estonię, Łotwę i Litwę do mechanizmu kursowego, dostosowując ich politykę monetarną i waluty do euro. Następnie jednak UE nakazuje Grecji, Francji i Irlandii zmniejszenie deficytów budżetowych i poziomu zadłużenia. W ślad za tym następuje gwałtowny spadek europejskich akcji. W rezultacie nasilają się spekulacje na temat dokapitalizowania banków.
Istnieją dwa podstawowe powody, dla których UE musi stworzyć jednolity system finansowy. Jednym z nich jest stworzenie wspólnej waluty dla wszystkich narodów UE. Drugim jest zbliżenie gospodarek. Strefa euro musi stworzyć jednolitą politykę monetarną, która będzie obowiązywać we wszystkich krajach członkowskich. Nie jest to jednak rozwiązanie uniwersalne. Nie jest łatwe i wymaga ogromnej pracy.
Podobne tematy